Što je pocinčavanje?

Početci pocinčavanja

Početci vrućeg pocinčavanja sežu u 16. i 17. stoljeće, kada počinje trgovanje cinkom u Kini i Sjevernoj Indiji. Tada se počinje upotrebljavati i pojam „korozija“.

Godine 1742. Francuz Malouin pronalazi postupak pri kojemu se željezo uranja u rastaljeni cink i time se štiti od korozije. Postupak vrućeg pocinčavanja 1837. godine patentira Sorel, a nakon 1840. godine započinje rast prvih radionica za pocinčavanje u Francuskoj, Engleskoj i Njemačkoj. Godine 1894. industrijalac Adolf Westen predstavlja postupak pocinčavanja u Celju i počinje pocinčavati posuđe.

Tradicija pocinčavanja vrućim uranjanjem tako se i danas uspješno nastavlja u našem gradu.

Pocinčavanje kao antikorozivna zaštita

Pocinčavanje je jedna od najučinkovitijih, ekološki najprihvatljivijih i dugoročno učinkovitih zaštita od fizikalno-kemijske reakcije između materijala i neposrednog okruženja. Taj proces nazivamo hrđanjem, odnosno korozijom.

U prirodi metali općenito teže stabilnijim oblicima koji uglavnom predstavljaju njihove okside, sulfide i slične spojeve. Ta težnja predstavlja pokretačku silu korozije; metal prelazi u sve stabilniji oblik, pri čemu se sam rastapa odnosno korodira. Kod željeza se to naziva hrđanje.

Prilikom pocinčavanja čelika u vrućoj otopini cinka dolazi do metalurškog povezivanja cinka i čelika, pri čemu se stvara zaštitni oksidni sloj.

Dugotrajna otpornost na koroziju

Velika prednost premaza od cinka jest dugotrajna otpornost na koroziju. Trajanje takvog premaza ovisi o tipu podneblja u kojem se nalazi.

Prema standardu SIST EN ISO 14713 (antikorozivna zaštita željeznih i čeličnih konstrukcija – Premazi od cinka i aluminija) poznato je 6 klimatskih tipova atmosfere. Početna debljina toplinski pocinčanog premaza iznosi 100 µm, u ruralnom podneblju izdržat će više od 100 godina (tip C2: 0,1 – 0,7 µm/godišnje), a na urbanom području i blagoj morskoj klimi više od 50 godina (tip C3: 0,7 – 2 µm/godišnje).